مشکل صنعت خودرو، تکنولوژی نیست و نوع اداره آن کار را به این‌جا رسانده است. در کشور ما باید چند خودروساز خصوصی و محدود حضور داشته باشند. چالش اصلی صنعت خودرو کشور نبود مدل مدیریتی معقول و صحیح در صنعت خودرو است.
این‌که گفته می‌شود مشکل صنعت خودرو ایران نبود علم و فناوری و عدم برخورداری از تجهیزات فناورانه یا عدم توانمندی در طراحی و ساخت است، صحیح نیست و تولید تجهیزات موردنیاز باکیفیت به‌روز دنیا و دست‌کم کیفیتی بالاتر از چینی‌ها توسط حداقل 10شرکت دانش‌بنیان در کشور پشتیبانی می‌شود و این توانمندی فناورانه در کشور وجود دارد.
یک شرکت خودروساز خارجی برای تولید یک مدل از یک خودرو باید دست‌کم از یک میلیون خودرو از هر مدل به فروش برساند تا به سود برسد اما در کشور ما دست‌کم ۲۸ شرکت خودروساز داریم که مجموعا به یک‌میلیون تولید نمی‌رسند که نشان از ضعف در مدل اقتصادی دارد، اما برخی مغرضانه آدرس می‌دهند مشکل صنعت خودرو نبود فناوری است؛ عارضه این صنعت در کشور، علم و فناوری نیست، بلکه نبود مدل دقیق حاکم بر این صنعت در کشور است و اگر یک صنعت خصوصی محدود، منحصر به تعداد مشخصی از خودروسازان خصوصی و توانمند بشود، می‌تواند خودرو اقتصادی، روزآمد و منطبق با فناوری و استاندارد دنیا را تولید برساند.
این به معنای آن است که در باور مدیران اقتصادی کشور انحصار همیشه وجود دارد، حال چه دولتی باشد، چه خصوصی. در حقیقت کار باید اینگونه پیش برود که همه شرکت‌ها حضور داشته باشند، اما در یک بازار رقابتی چند عدد از آنها دارای تکنولوژی تولید است و می‌تواند هزینه تولید خود را کاهش دهد و درعین‌حال خدمات قابل‌توجه‌تری نیز در اختیار مشتری بگذارد، بیش از دیگران فروش داشته باشد و به عبارتی موفق‌تر از سایر تولیدکنندگان باشد.
اما این بازار رقابتی چگونه ایجاد می‌شود؟ در ابتدای امر مشتریان باید دسترسی آزاد به محصولات مشابه از بازارهای مختلف جهانی داشته باشند و دولت برای رقابت‌پذیری تولیدکنندگان داخلی چیزی حدود ۱۰درصد از محصولات وارداتی تعرفه دریافت کند و این تعرفه دریافتی را به‌عنوان تسهیلات در اختیار تولیدکنندگان داخلی مستعد قرار دهد.
تولیدکنندگان داخلی نیز با بهره‌گیری از فناوری‌های جدید که ممکن است از همکاری با یک شرکت خارجی یا یک شرکت دانش‌بنیان داخلی به‌دست آورده باشند، نسبت به طراحی و تولید محصولات جدید با خدمات یکسان با محصولات خارجی اقدام کنند.
